Αν σκοτωνόταν στον πόλεμο, θα έλεγες, σκοτώθηκε από τους Τούρκους, πολεμώντας για την ελευθερία. Εκείνος που πάει στον πόλεμο, ξέρεις ότι μπορεί και να μην επιστρέψει. Να δολοφονείται όμως ο δικός σου άνθρωπος από δικούς του ανθρώπους, είναι ακόμα πιο δυσβάσταχτο. Είναι άδικο…». Το βλέμμα της κόρης βουρκώνει. Είναι και οι μέρες τώρα που ξυπνούν βασανιστικά τις μνήμες εκείνων των ημέρων, του αδελφοκτόνου σπαραγμού. Τριάντα πέντε χρόνια μετά, ο πόνος παραμένει το ίδιο έντονος.Η Έφη Ζινιέρη, υποβάλλει τον εαυτό της στο μαρτύριο της αφήγησης της τραγικής ιστορίας του πατέρα της. Του ανθρώπου, που δολοφονήθηκε από τους πραξικοπηματίες και παρέμενε μέχρι πρόσφατα θαμμένος μακριά από τον τόπο του και την οικογένειά του. Θαμμένος σε ένα κοιμητήριο στην πόλη της Λεμεσού, όπως είχε μάθει από συγκεχυμένες πληροφορίες η οικογένειά του εκείνη την εποχή. Ποτέ όμως κανείς δεν το είδε.
Ποτέ δεν ήταν απόλυτα σίγουροι για τον αν το καντήλι που άναβαν, ήταν όντως πάνω από το μνήμα που ήταν θαμμένος. Τριάντα πέντε χρόνια μετά, οι τραγικές πτυχές της σύγχρονης ιστορίας του τόπου ξεθάβονται.
15 Ιουλίου 1974. «Εκείνη την ημέρα ήταν άρρωστος. Σηκώθηκε, έκατσε πάνω στο κρεβάτι και άνοιξε το ραδιόφωνο να ακούσει τις ειδήσεις», θυμάται η κόρη του Έφη, που τότε ήταν μόλις 10 χρόνων. «Όταν άκουσε την είδηση για το πραξικόπημα, σηκώθηκε από το κρεβάτι και είπε ότι θα πάει κάτω στο καφενείο να δει τι συμβαίνει. Από τότε δεν τον ξαναείδαμε εμείς. Την επομένη μάθαμε ότι σκοτώθηκε», αναφέρει.
Στο μεσοδιάστημα εκείνης της ημέρα, μεσολάβησε μια σειρά από εξελίξεις. Τον ακριβή τρόπο που εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα δεν τα έμαθαν ποτέ. Ένα πέπλο σιωπής καλύπτει ακόμα πολλές σκοτεινές πλευρές της ιστορίας, ακόμα και τόσα χρόνια μετά. Με το άκουσμα της είδησης του πραξικοπήματος, ομάδες δημοκρατικών πολιτών οργανώθηκαν στην Πάφο.
Επιστράτευσαν τρία λεωφορεία, μπήκαν μέσα και ξεκίνησαν για τη Λευκωσία να αντισταθούν στους πραξικοπηματίες. Ανάμεσά τους και ο 37χρονος τότε Δημήτρης Ζινιέρης. Παρά το γεγονός ότι ήταν άρρωστος, παρά το ότι είχε έξι ανήλικα παιδιά στο σπίτι από 12 μέχρι 2,5χρόνων για να μεγαλώσει και μάλιστα πέντε εξ αυτών να είναι κόρες που έπρεπε να μεριμνήσει και για την προίκα τους, το καθήκον πήρε την πρώτη θέση στις προτεραιότητές του. Στη διαδρομή προς Λευκωσία στην περιοχή του χωριού Κολόσσι, τα αυτόματα όπλα τούς είχαν στήσει καρτέρι. Με το που φάνηκαν τα λεωφορεία, άρχισαν να πυροβολούν. Ο Δημήτρης Ζινιέρης και άλλα τρία άτομα, έπεσαν νεκρά από τις σφαίρες. «Στο Κολόσσι τούς περίμεναν, τους έστησαν ενέδρα. Μόλις έφτασαν εκεί τα λεωφορεία άρχισαν να τους βάλλουν με πυρά. Ήταν δύο-τρία λεωφορεία», αναφέρει η Έφη. «Κάποια ονόματα που ξέραμε ότι ήταν εκεί, πήγαμε να τους ρωτήσουμε, αλλά δεν καταφέραμε να μάθουμε πληροφορίες. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι ήταν μέσα σε ένα λεωφορείο και ότι σκοτώθηκε στην ενέδρα που τους έστησαν», προσθέτει.
η εφη αγνοείται
•Τριάντα πέντε χρόνια μετά, ο πόνος παραμένει το ίδιο έντονος.
•Οι πραξικοπηματίες έστησαν καρτέρι στο Κολόσσι και περίμεναν τα λεωφορεία που ξεκίνησαν από την Πάφο.
•Τον σκότωσαν και τον έθαψαν στη Λεμεσό. Η οικογένειά του έμαθε για το φονικό την επομένη.
•Ένα πέπλο σιωπής καλύπτει ακόμα πολλές σκοτεινές πλευρές της ιστορίας.Ο επίλογος μιας ακόμα τραγικής ιστορίας
ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ μαντάτο, η οικογένεια το έμαθε την επόμενη μέρα. Δεν ήξεραν ούτε πώς έγινε, ούτε πού τον είχαν.«Κάποια γειτόνισσα μας τότε, δούλευε στα αμπέλια και είπε ότι τον είδε και μας είπε να μην ανησυχούμε και θα επιστρέψει. Μετά πήγε και ο παππούς μου, ο πατέρας του πατέρα μου κάτω στη Λεμεσό και έφερε κάποια αντικείμενά του πίσω που του έδωσαν. Μετά μάθαμε ότι ήταν θαμμένος στη Λεμεσό. Είχαμε και μια γνωστή μας που ήταν παντρεμένη στη Λεμεσό, κοντά στο κοιμητήριο Αγίου Νικολάου και μας είπε ότι ήταν θαμμένος εκεί. Είπε ότι τον είδε, τον αναγνώρισε», θυμάται η Έφη. Έκτοτε, έμενε εκεί, χωρίς να είναι απόλυτα σίγουρη για την πληροφορία.«Η εκταφή έγινε πριν από δύο μήνες. Κάναμε κάποιες ενέργειες πιο παλιά και συγκεκριμένα η μητέρα μου μέσω του τέως Αρχιεπισκόπου όταν ήταν Μητροπολίτης στην Πάφο. Τώρα συζητώντας με τον άντρα μου, αποφασίσαμε να κάνουμε ενέργειες για την εκταφή του. Η μάνα μου είναι μεγάλης ηλικίας. Είπαμε να τον φέρουμε στο χωριό να τον θάψουμε εδώ, να του ανάβουμε το καντήλι του. Διότι στη Λεμεσό ήταν λίγο δύσκολο για όλη την οικογένεια. Έτσι ξεκινήσαμε με τον άνδρα μου ενέργειες για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες», εξηγεί η Έφη.«Η πληροφορία που είχαμε ήταν ότι ήταν θαμμένος μόνος του στον τάφο, όμως όπως μάθαμε, με την εκταφή διαπιστώθηκε ότι ήταν μαζί με ακόμα ένα άτομο. Απ’ ό,τι μας είπαν, φαίνεται να υπάρχει μία σφαίρα στη λεκάνη, αλλά δεν μπορεί να φανεί από την ιατροδικαστική εξέταση αν είναι από αυτή που σκοτώθηκε». Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 14 Ιουλίου στο χωριό του στη Χλώρακα. Εκεί, θα γραφτεί ο επίλογος μιας ακόμα τραγικής ιστορίας τούτου του τόπου…
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου