ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΩΝ

Πηγή: http://www.rizokarpason.com/

«Μόνο αν με κάμουσιν κομμάκια γιέ μου τζιαι βάλουμε μες την σακκούλλαν, εν να με φέρουν για πάντα ποδά στες ελεύθερες περιοχές μας. Έννεν εύκολο να φορτώσεις πέντε πράματα πο το βιος σου, να μπεις μες΄ τ’ αυτοκίνητο, να γυρίσεις την τζιεφαλή σου πίσω τζαι όταν την ισιώσεις να ξέρεις ότι δεν θα τα ξαναδείς ποττέ σου».

[Μόνο αν με κάνουνε κομμάτια, γιε μου και με βάλουνε σε ένα σακί θα με φέρουν για πάντα εδώ στις ελεύθερες περιοχές μας. Δεν είναι εύκολο να φορτώσεις πέντε κομμάτια από το βιος σου, να ανέβεις σ ‘ένα αυτοκίνητο, να γυρίσεις το κεφάλι σου πίσω και όταν ισιώσεις μπροστά να ξέρεις ότι δεν θα τα ξαναδείς ποτέ σου.]

Αυτή την απάντηση έδωσε ο 78χρονος γέρος Γιάννης Μανιταράς, εγκλωβισμένος από το Ριζοκάρπασο, όταν τον ρώτησε δημοσιογράφος τηλεοπτικού συνεργείου σε μια από τις σπάνιες επισκέψεις του στις ελεύθερες περιοχές.

Γνωστά σε όλους μας τα τραγικά γεγονότα της βάρβαρης τούρκικηςεισβολής. Χιλιάδες οι νεκροί, εκατοντάδες χιλιάδες οι ξεριζωμένοι, χιλιάδες οι εγκλωβισμένοι, εκατοντάδες οι αγνοούμενοι. Τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων με ξεχωριστό δράμα η κάθε μια. Από τις τραγικότερες κατηγορίες οι εγκλωβισμένοι. Η ορμή των κατακτητών και η δίψα τους για άμεση κατάληψη εδαφών, είχε σαν αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό 20 χιλιάδων Ελλήνων στα κατεχόμενα εδάφη μας. Η πλειονότητα τους στο ανατολικότερο άκρο της Κύπρου και του ελληνισμού, την Καρπασία, λιγότεροι στην περιοχή του Κορμακίτη, μερικές δεκάδες στη Κερύνεια Τρίκωμο και αλλού.

Συγκεκριμένα σε ένα χωριό, το Ριζοκάρπασο, το ακροτελευταίο χωριό της Καρπασίας, παρέμειναν περίπου τρεισήμισι χιλιάδες εγκλωβισμένοι, ολόκληρο το χωριό. Κανείς δεν πρόλαβε να περάσει στις ελεύθερες περιοχές. Οι μόνοι κάτοικοι του χωριού που αναγκαστικά βρέθηκαν στις ελεύθερες περιοχές ήταν όσοι υπηρετούσαν στην Εθνική Φρουρά. Το δράμα των εγκλωβισμένων από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, άρχισε να εκτυλίσσεται, αφού οι Τούρκοι απέκοψαν πια όλους τους κατοίκους της Καρπασίας. Εισέβαλλαν με άρματα και στρατό σε ένα - ένα χωριό. Μάζευαν όλους τους κατοίκους στην πλατεία του χωριού και εκεί άρχιζε ο διαχωρισμός. Όλοι οι άνδρες ηλικίας 16 έως 65 χρόνων, συλλαμβάνονταν και μεταφερόταν αιχμάλωτοι στην Τουρκία ή στην κατεχόμενη Λευκωσία και Κερύνεια. Οι άρρενες εγκλωβισμένοι, 18-50 χρόνων, είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάζονται στην "αστυνομία" κάθε μέρα.

Οι μέρες περνούν και η μόνη επικοινωνία με το ελεύθερο μέρος του νησιού ήταν το ραδιόφωνο και αυτό για όσους δεν το είχαν κατάσχει οι βάρβαροι κατακτητές. Αργότερα και μετά την άδεια των κατοχικών στρατευμάτων ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός άρχισε τη διακίνηση γραπτών μηνυμάτων με περιορισμένο αριθμό λέξεων (15 μόνο), λογοκριμένα και τα οποία άλλοτε έφθαναν στον προορισμό τους και άλλοτε όχι. Ιδού ένα δείγμα. Είναι η απάντηση σε μήνυμα που στάλθηκε από τις ελεύθερες περιοχές για το δεκαεφτάχρονο Χριστάκη Πάουρου στο Ριζοκάρπασο. Δεν απάντησε όμως ο ίδιος. Απάντησε ο πατέρας του, Θεορής Πάουρος. Ημερομηνία 21/12/1975: «Αγαπητέ Ηλία, Πήρα το μήνυμά σου και χάρηκα που είσαι καλά, το μόνο που λυπήθηκα πολύ για τα γραφόμενά σου για το Χριστάκη (το γιο του) που δεν πρόλαβε το μήνυμά σου να τον εύρει εν ζωή. Χάσαμε τον αξιολάτρευτο μας και άτυχο Χριστάκη μας στις 28.11.75 η ώρα 6.15 το βράδυ. Πήγε στο παντοτινό σπίτι του και δεν έχομε παρηγοριά». Έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ή κάτι άλλο. Τα λόγια νομίζω περιττεύουν.

Εντείνεται η διεθνής κατακραυγή ενώ συνεχίζονταν οι εκδιώξεις των εγκλωβισμένων, χωρίς τα υπάρχοντά τους, μόνο τα ρούχα που φορούσαν έφεραν μαζί τους. Και από τις 20 έμειναν μόνο 9 χιλιάδες σ’ ένα χρόνο. Φθάσαμε στον Αύγουστο του 1975 και στην υπογραφή της ανθρωπιστικού περιεχομένου συμφωνίας γνωστή ως “3η της Βιέννης”. Η συμφωνία αυτή μεταξύ άλλων προνοούσε: “Όσοι Τουρκοκύπριοι βρίσκονταν στις ελεύθερες περιοχές της νήσου και θέλουν, μπορούν ελεύθερα να μεταβούν στις κατεχόμενες....”- Μας ανάγκασαν δηλαδή να δεχθούμε να πάνε να κατοικήσουν οι τουρκοκύπριοι μέσα στα δικά μας σπίτια.- “Όσοι Ελληνοκύπριοι, κάτοικοι της Καρπασίας βρίσκονταν στις ελεύθερες περιοχές, όσοι δηλαδή ήταν αιχμάλωτοι ή έφεδροι στρατιώτες και απολύθηκαν, μπορούσαν επίσης να επιστρέψουν στα σπίτια και τις οικογένειές τους….” Συμφωνήθηκε επίσης να έχουν οι εγκλωβισμένοι οποιαδήποτε διευκόλυνση ήθελαν, δασκάλους, σχολεία, γιατρούς και λοιπά, ώστε να διάγουν μια ομαλή ζωή. Ακόμα συμφωνήθηκε ότι όσοι από τους Ελληνοκύπριους που θα παρέμεναν στις κατεχόμενες περιοχές θα μπορούσαν να πάνε όποτε θέλουν και χωρίς καμία πίεση στις ελεύθερες περιοχές. Η ελληνοκυπριακή πλευρά τήρησε πάλι με κάθε ευλάβεια τη συμφωνία. Οι Τούρκοι όμως εφάρμοσαν μόνο όσα τους αφορούσαν και τους συνέφερε. Έτσι 8,031 Τουρκοκύπριοι μετέβησαν στα κατεχόμενα και 130 θέλησαν να παραμείνουν στις ελεύθερες περιοχές. Επιτράπηκε επίσης και σε 300! περίπου Ελληνοκύπριους να πάνε στην Καρπασία και να συνενωθούν με τις οικογένειές τους. Αμέσως μετά όμως, τέθηκε σε εφαρμογή το δόλιο σχέδιο των Τούρκων για εξαναγκασμό των Ελληνοκυπρίων εγκλωβισμένων να φύγουν από τα σπίτια τους. Ούτε γιατρούς επέτρεψαν να πάνε εκεί για περίθαλψή τους, ούτε δασκάλους και καθηγητές για να λειτουργήσουν τα δημοτικά και γυμνάσια. Αναίτιοι ξυλοδαρμοί, κλοπές περιουσιών, περιορισμοί στην καλλιέργεια των κτημάτων τους. Τους επιτρεπόταν να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους όσα βρισκόταν μέσα σε ακτίνα τριών χιλιομέτρων μόνο γύρω από το χωριό και αυτό μετά από γραπτή άδεια των ψευδοαστυνομικών, κάθε φορά που ήθελαν να πάνε στους αγρούς.

Αρπαγή κινητής και ακίνητης περιουσίας.

Σε πολλές περιπτώσεις περιουσία των εγκλωβισμένων κατασχέθηκε και παραχωρήθηκε σε έποικους από την Τουρκία. Οι έποικοι από την Ανατολία της Τουρκίας άρχισαν να κατακλύζουν τα ελληνοκυπριακά χωριά. Οι πλείστοι άνθρωποι άξεστοι, ακοινώνητοι, μα το κυριότερο, οι περισσότεροι βάρβαροι. Η καταστροφή και η ερήμωση άρχισε να επιτελείται.

Καταδυνάστευση -Αγγαρεύσεις – Βιαιοπραγίες- Δολοφονίες.

Με τις βιαιοπραγίες τους, προκαλούν προβλήματα σ’ όλους τους κατοίκους. Οι έποικοι χρησιμοποιούνται σαν ένας άλλος μοχλός πίεσης για ξεριζωμό των Ελληνοκυπρίων. Φόνοι, ληστείες καταναγκαστική εργασία, αναίτιες κακοποιήσεις και ένα σωρό άλλα βασανιστήρια. Ιδού μόνο μερικές περιπτώσεις:

>Τη πρώτη βδομάδα του Οκτώβρη το 1977 δολοφονήθηκε άγρια στο σπίτι της η 70χρονη γριά Μαρία Γιόκκαρου (Sunday Times 6/11/77 -F.104/2/.1). Μετά το φόνο οι δολοφόνοι καταλήστευσαν το σπίτι της και έβαλαν ακολούθως φωτιά.

>4 Αυγούστου 1977. Νικόλας Φραντζιέσκου ετών 76: Τρεις έποικοι τον λήστεψαν στο σπίτι του την μέρα που πληρώθηκε την σύνταξή του και μετά τον έπνιξαν. Η σορός του τάφηκε χωρίς νεκροψία.

>Αύγουστος 1984. Γιάννης Γιωργαλλάς ετών 80. Λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου, μπροστά στα μάτια της 40χρονης κόρης της Σαββούς.

>2 Δεκεμβρίου 1988. Ελένη Πολυδώρου Ππόλο ετών 72: Έποικοι τη λήστεψαν και μετά τη δολοφόνησαν πολτοποιώντας το κεφάλι της.

>1990. Δημήτρης Χρ. Δημήτρη και η γυναίκα του Φλουρέντζα Αυξέντη Φλούρου: Ληστεύθηκαν από εγκληματία ο οποίος κατακρεούργησε τα θύματά του και στη συνέχεια τα πυρπόλησε. Η ψευδοαστυνομία δεν επέτρεψε την άμεση επέμβαση κανενός. Αργότερα ανάγκασε τους εγκλωβισμένους να περισυλλέξουν και να θάψουν τα απανθρακωμένα σώματά τους.

>Μερικά χρόνια αργότερα εξελίσσετε μια άλλη τραγική ιστορία. 4 Απριλίου 1999. Γιάννης Η. Μανιταρά ετών 84: Έγραφε ο Χρήστος Μιχαηλίδης στην Ελευθεροτυπία των Αθηνών πέντε μέρες αργότερα.

[ΒΑΔΙΖΩ κατά μήκος της «γραμμής» αγκαζέ με τον Βάρναλη. Τα παιδιά μαζεύουν λουλούδια για τον Επιτάφιο. Οι γερόντισσες, σκυφτές, κλαίνε. Πάντα κλαίνε οι γερόντισες. Είναι το 25ο Πάσχα της αναμονής.

«Πώς οι δρόμοι εβωδάνε με βάγια στρωμένοι, ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες! Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει, και μακριάθε βογκάει, και μακριάθε ανεβαίνει...».

ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ βαραίνουν σαν φορτίο που το κουβαλάς από χρόνια. Την περασμένη Κυριακή, στο Ριζοκάρπασο, ο 80χρονος Γιάννης Ηλία Μανιταρά, ένας λεβέντης γέρος, που όργωνε τα χωράφια του με το τρακτέρ και σκορπούσε γέλιο στον καφενέ του χωριού, ξαφνικά «σταμάτησε». Οι αρχές κατοχής είπαν «έμφραγμα του μυοκαρδίου» και μήνυσαν στα παιδιά του να πάνε να τον θάψουν.

ΠΗΓΑΝ με ιατροδικαστή «δικό μας» και συνοδεία ανδρών του ΟΗΕ. Η νεκροψία έδειξε ότι ο θάνατος δεν ήταν φυσικός: «χτύπημα στο σβέρκο, βίαιο». Ποιος; ρώτησα. «Κάποιος έποικος», μου' παν. Γιατί; ξαναρώτησα. «Ο γέροντας ήταν από εκείνους που μίλησαν ανοιχτά και γενναία στους ανθρώπους του διεθνούς δικαστηρίου, που ήλθαν πρόσφατα από τη Χάγη, για να δουν πώς ζουν οι άνθρωποι εδώ», μου εξήγησαν. Ο ΑΒΟΥΛΟΣ Κόφι Ανάν επιμένει, ωστόσο, ότι «ζουν καλά οι Ελληνοκύπριοι στα κατεχόμενα». Χαίρουν ...άκρας ελευθερίας!

«Κατεβάζω στα μάτια την μάβρην ομπόλια, για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει... Ξεφαντώνουν τ' αηδόνια στα γύρο περβόλια, λειμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια.» ]

Ήταν ο ίδιος γέροντας που πριν μερικά χρόνια είχε πει τα λόγια της εισαγωγής μας. Με μια διαφορά. Αντί να τον βάλουν μέσα σε σακούλα κομματιασμένο –όπως τον έκαναν μετά τη νεκροψία- τον τύλιξαν σε ένα παλιό σεντόνι.

>Τρεις μήνες αργότερα, αφού τον λήστεψαν, καίνε μέσα στο αυτοκίνητό του, τον 70χρονο Στέλιο Χάρπα.

Παιδεία

Στην αρχή επέτρεψαν την λειτουργία μόνο τριών δημοτικών σχολείων. Δύο στο Ριζοκάρπασο και ένα στην Αγία Τριάδα. Γυμνάσιο ποτέ δεν επέτρεψαν να λειτουργήσει. Πλείστες είναι οι ελλείψεις που αντιμετωπίζουν. Βιβλία τα οποία αποστέλλονται από το κυπριακό κράτος, κατακρατούνται για πολύ καιρό από τους Τούρκους ή χάνονται μυστηριωδώς. Οι δάσκαλοι καταπιέζονται και δεν τους επιτρέπεται να διδάσκουν την ελληνική ιστορία και να επισκέπτονται όποτε είναι ανάγκη τις ελεύθερες περιοχές. Σύντομα τα τρία δημοτικά έγινα ένα. Όσοι γονείς, τα παιδιά τους τελειώσουν αυτά τα κρυφά σχολειά, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα χωριά τους για να μπορέσουν τα παιδιά τους να έχουν γυμνασιακή μόρφωση. Μερικοί, ίσως πιο τολμηροί, στέλνουν μόνα τους τα παιδιά τους στις ελεύθερες περιοχές και παραμένουν εκεί για να φιλάνε τις Θερμοπύλες, Πολλοί πάλιν, εγκατέλειψαν τα σπίτια τους γιατί χρειάζονταν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κάτι που στις κατεχόμενες περιοχές είναι είδος πολυτέλειας. Και φθάνουμε στο έτος 2004, με παρά πολλές προσπάθειες, ακόμα και του ευρωκοινοβουλίου με πρωτοβουλία ελλήνων ευρωβουλευτών τους οποίους θερμά ευχαριστούμε, για να πεισθούν οι Τούρκοι να επιτρέψουν τη λειτουργία του ελληνικού γυμνασίου Ριζοκαρπάσου. Με χίλια δυο προσκόμματα, ελπίζουμε δειλά δειλά να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε το Γυμνάσιο. Έτσι οι περσινοί έξη τελειόφοιτοι της έκτης τάξης του δημοτικού του Ριζοκαρπάσου ευελπιστούμε να μην αναγκαστούν να πάρουν μαζί με τους γονείς τους το δρόμο της προσφυγιάς, όπως και οι υπόλοιποι αναγκάστηκαν, προς τις ελεύθερες περιοχές για να μπορέσουν να μορφωθούν.

Κοινωνική Ζωή

Η κοινωνική όμως ζωή για τους εγκλωβισμένους είναι ανύπαρκτη. Πολλοί στις ελεύθερες περιοχές διερωτώνται: «Μα τι κάνουν και παραμένουν εκεί και δεν έρχονται στις ελεύθερες περιοχές να ζήσουν σαν άνθρωποι;» Μα την απλή αυτή απάντηση, το “ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ” το έδωσε ο δολοφονηθείς Γιάννης Ηλία Μανιταρά.

Θρησκευτικά Καθήκοντα

Βουβά παραμένουν για χρόνια τα καμπαναριά των εκκλησιών όσων δεν συλήθηκαν. Σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπουν να ηχήσουν οι καμπάνες. Ο μοναδικός ιερέας λειτουργεί τρεις εκκλησιές. Πώς; Απλά οι δύο μένουν τη μια Κυριακή αλειτούργητες. Ανάσταση την κάνουν το πρωί, διότι τη νύκτα η κυκλοφορία δεν επιτρέπεται. Είναι όμως παρήγορο που τους επιτρέπουν έστω και το πρωί του Πάσχα. Σχεδόν όλες τις κατεχόμενες εκκλησίες μας τις σύλησαν, τις έκαναν μαντριά για τα πρόβατά τους. Άφησαν μερικές δήθεν σαν μουσεία για τα μάτια των ξένων, όπως για παράδειγμα το Ιστορικό μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Όλα τα νεκροταφεία τα σύλησαν. Δεν άφησαν σταυρό όρθιο. Δεν σεβάστηκαν, ούτε αυτούς του νεκρούς μας.

Διακίνηση

Μετά το 1980 άρχισε αραιά - αραιά να επιτρέπεται στους εγκλωβισμένους να επισκέπτονται τα παιδιά τους στις ελεύθερες περιοχές. Ενώ τα παιδιά των εγκλωβισμένων χρειάστηκε να περάσουν 22 χρόνια για να μπορέσουν και με "σκυφτό κεφάλι" να περάσουν το συρματόπλεγμα και να επισκεφθούν το σπίτι τους. Η καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ’ όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Φωνάζουν και ωρύονται οι «μεγάλοι» της γης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για τους εγκλωβισμένους όμως δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Και αν κάποιος λαός είναι φιλήσυχος και δεν έχει προβλήματα, τότε για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους άνομα συμφέροντα, θέτουν σε εφαρμογή το αγγλικής επινόησης ρητό: «Διαίρει και βασίλευε». Κινητοποίησαν όμως ολόκληρη την πολεμική μηχανή της Δύσης οι Αμερικάνοι για να ελευθερώσουν τα πετρέλαια του Κουβέιτ, να διαλύσουν την Γιουγκοσλαβία και να υφαρπάζουν τα πετρέλαια του λαού του Ιράκ.Δυστυχώς όμως, η Κύπρος δεν διέθετε πετρέλαια. Παραμένουμε λοιπόν στο έλεος των μεγάλων «προστατών» μας, περιμένοντας και καμιά φορά εκλιπαρώντας τους να αναλάβουν πρωτοβουλία για επίλυση του προβλήματός μας. Και φτάσαμε στο σημείο οι 3.500 εγκλωβισμένοι Καρπασίτες να μείνουν μόνο 300. Μα όχι οι 300 του Λεωνίδα πια. Όχι, διότι οι 300 του Λεωνίδα ήταν όλοι νέοι και δυνατοί πολεμιστές ενώ οι 300 του Ριζοκαρπάσου είναι κατά το 75% άνω των 75 χρόνων γέροι και αδύναμοι. Είναι κάτοικοι με ημερομηνία λήξης.

Κίνηση τακτικής

Φθάνουμε αισίως στις 23/4/2003 που το τουρκικό καθεστώς με μια ύποπτη και αιφνιδιαστική κίνηση επιτρέπει με περιορισμούς την ελεύθερη διακίνηση. Αναπτέρωση ελπίδων, ή ψυχικός πόλεμος. Κατά χιλιάδες ελληνοκύπριοι αλλά και τουρκοκύπριου συνωστίζονται στα οδοφράγματα της ντροπής για να πάνε να δούνε τα σπίτια τους μετά από 29 ολόκληρα χρόνια. Οι πλείστοι απ΄ αυτούς επέστρεψαν καταπογοητευμένοι. Και ίσως να είναι εδώ που πέτυχαν τον πρώτο τους στόχο οι Τούρκοι. Πολλοί είναι αυτοί που είπαν ότι δεν θέλουν να ξανάπανε ποτέ πίσω στα σπίτια τους.

Οικοδόμηση εμπιστοσύνης

Αν πράγματι θέλουν οικοδόμηση εμπιστοσύνης, και θέλω να πιστεύω ότι η πλειονότητα των τουρκοκυπρίων θέλει, τώρα είναι η ευκαιρία. Σημείο αναφοράς θα πρέπει να είναι οι εγκλωβισμένοι. Οι εγκλωβισμένοι που είτε ηθελημένα, είτε άθελά τους δημιούργησαν σχέσεις, δυστυχώς κυρίως με έποικους. Και δυστυχώς, όχι διότι δεν είναι άνθρωποι αυτοί αλλά διότι δεν έπρεπε να βρίσκονται εκεί. Όμως πέρα από αυτό το δημογραφικό πρόβλημα, υπάρχουν και οι ανθρώπινες σχέσεις και στιγμές. Δεν θα σβηστούν ποτέ από το μυαλό μου, οι εικόνες που αντίκρισα την πρώτη φορά που επισκεφτήκαμε τον εγκλωβισμένο παππού μου, μαζί με τον πατέρα, τον αδελφό μου και τη θεία μου η οποία έμεινε και αυτή μερικά χρόνια εγκλωβισμένη. Ο πρώτος που αγκάλιασε την θεία μου ήταν φυσικά ο παππούς. Αμέσως μετά μια ανατολίτικα ντυμένη και μεσόκοπη γυναίκα αγκάλιασε τη θεία μου και την ώρα που την φιλούσα είδα να τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα από τα μάτια της. Αμέσως μετά γυρίζοντας προς τον πατέρα μου έκανε μια τέτοια κίνηση των χεριών της σαν να ήθελε να πει «δεν φταίμε εμείς, άλλοι μας φέρανε εδώ». Ήταν η Ζινέ, η έποικος η οποία μαζί με το σύζυγό της και τα τέσσερα παιδία της, τους κουβάλησαν από τα βάθη της Ανατολίας για να τους εγκαταστήσουν στο σπίτι του γείτονά μας του Αναστάση, τον οποίο εξανάγκασαν οι τούρκοι πριν 2-3 μήνες να το εγκαταλείψει. Είναι τα παιδιά αυτής της ταλαιπωρημένης γυναίκας, που στις 4 του Απρίλη το 1999 βρήκαν τον παππού μου Γιάννη Μανιταρά σκοτωμένο κάτω στο πάτωμα του υπνοδωματίου του, σε μια λίμνη αίμα. Καθημερινά τον αναζητούσαν για να του πουν μια καλημέρα με σπασμένα ελληνικά και να τον ρωτήσουν “παππού Γιάννη, καλά; Χέλει (θέλεις) τίποτες;” Είναι αυτές οι εικόνες που με έκαναν να πιστέψω ότι ναι μπορούμε να ζήσουμε μαζί, ανεξάρτητα από γλώσσα και θρησκεία. Όλοι άνθρωποι είμαστε. Εξ’ άλλου, αν πάμε λίγο πίσω πριν την εισβολή θα δούμε τρανά παραδείγματα αδελφικής συμβίωσης ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων. Σε πολλά μεικτά χωριά γίνονταν γλέντια κοινά, είτε σε ελληνοκυπριακούς γάμους, είτε σε τουρκοκυπριακούς. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις βλέπαμε συνεργασία, μεταξύ γεωργών, κτηνοτρόφων και εμπόρων. Μπορούσαμε να δούμε χιλιάδες ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους να ζουν αρμονικότατα χωρίς κανένα, μα κανένα πρόβλημα μέχρι που κάποιοι «φίλοι μας» εφάρμοσαν το: «Διαίρει και βασίλευε».

Στόχος μας η απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου

Πρέπει να δώσουμε όλες τις πολιτικές μας δυνάμεις, όχι για να πετύχουμε κάτι εναντίον των τουρκοκυπρίων, αλλά να πετύχουμε μια δίκαιη και κυρίως βιώσιμη λύση. Θα πρέπει να προτάσσουμε αυτά τα θέματα σ’ όλες τις πολιτικές συνομιλίες, που θα έχουν οι ηγέτες μας, Έλληνες και Ελληνοκύπριοι με ξένους πολιτικούς. Να περάσουμε το μήνυμα, πως στόχος και σκοπός μας είναι η ευημερία όλων των Κυπρίων Ελλήνων Τούρκων, Λατίνων και Αρμενίων. Με την αμέριστη συμπαράσταση της Μητροπολιτικής Ελλάδας καταφέραμε να επιτύχουμε αυτή μια μεγάλη πολιτική νίκη. Ήδη είναι πια γεγονός η είσοδός μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το απαράδεκτο σχέδιο Ανάν, παραδίδει ολόκληρη την Κύπρο έρμαιο στις εκάστοτε ορέξεις της Άγκυρας και των Αγγλοαμερικανών. Καταπατεί παντοιοτρόπως τα ανθρώπινα δικαιώματα των ελληνοκυπρίων κατοίκων της Κύπρου και νομιμοποιεί την παρουσία 150 χιλιάδων εποίκων. Παραδίδει στα χέρια του Τούρκου το ανατολικότερο άκρον του Ελληνισμού, την ΚΑΡΠΑΣΙΑ, που για τριάντα ολόκληρα χρόνια κράτησαν ελληνικό με νύχια και με δόντια οι εγκλωβισμένοι μας.

Οι Τούρκοι δε φαίνονται διατεθειμένοι να δεχτούν μια δίκαιη λύση. Οι στόχοι του είναι η υποδούλωση ολόκληρης της Κύπρου. Με κινήσεις τακτικής προσπαθούν να προσπελάσουν το εμπόδιο της κατοχής ξένης χώρας κράτους μέλους της ΕΕ έχοντας πάντοτε προστάτες και πάτρωνές τους Αγγλοαμερικάνους. Τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα. Μια καλή όμως και ενισχυμένη άμυνα και μια σωστή και μακρόπνοη πολιτική, θα μας βοηθήσουν να πετύχουμε το στόχο μας.

Δεν ζητούμε τίποτα από αυτά που δικαιούνται νόμιμα οι Τουρκοκύπριοι. Ζητούμε μόνο αυτά που νόμιμα δικαιούμαστε εμείς. Ενωμένοι λοιπόν όλοι οι Έλληνες να δώσουμε τον εθνικό αγώνα διπλωματίας.

Νικόλας Ηλία Μανιταρά